Kill your darlings!

Ik heb het nooit gekund en misschien ben ik daarom nog steeds een miskend talent (;-)): met de botte bijl door je eigen tekst vliegen, als een remake van de The Chainsaw Massacre door een eigen manuscript snoeien en mijn 'lievelingen' vermoorden. Ik kan het niet.

Nou ja, tot Sylvestre, dan. Want commentaar van collega's heeft me al behoorlijk verder gebracht dan ik op eigen kracht eerder dit jaar heb afgerond. Natuurlijk, het geraamte stond, het 'frame' was gemaakt en ook de aankleding was al zeer behoorlijk (als ik iets anders zou zeggen, zou ik mezelf te kort doen), maar: het kon beter en 'vreemde ogen dwingen', en dat is goed.

Menige collega-auteur dacht zelfs dat ik, eigenwijs en eigenzinnig als ik ben, niets met hun wijze raad zou gaan doen, dat ik wellicht zelfs boos zou worden omdat ze me niet alleen maar complimenten gaven, maar ook van kritiek voorzagen. Ben je gek? Ben ik gek? Nee! (nou ja...)

Dus ruk ik ook vanavond weer aan het koord van de kettingzaag, hoor het geknetter van de kettingen, voel de vibratie van de dodelijke machine in mijn handen en dood zo vele 'lievelingen'. Oeverloos kletspraat van karakters, onzinnige dialogen, rammelende stukjes tekst... je wilt niet weten wat je nog tegenkomt als je er echt eens serieus aan gaat zitten.

Inmiddels kan ik het volmondig toegeven: het vermoorden van je lievelingen voelt goed. In plaats van af te breken, bouw ik op. Het verhaal wordt er beter, rijper en mooier van. Als een oude port (en insiders weten hoe ik daar van houd); goed op smaak en zonder wrange afdronk. Ja, zo moet mijn eerste verhaal over Sylvestre worden; als een heerlijke oude port.

Als je ziet hoe lang ik van eerste idee tot laatste letter bezig ben geweest, dan is het daadwerkelijk in jaren al lekker gerijpt. Begin 2004 ontstond het idee voor deze fantasy-detective (fantasy noir, noemde Jos het laatst nog toen we er over spraken) en ontsproot reeds de naam van mijn speurder aan mijn fantasie.

Nu is het bijna 2011. Goedbeschouwd liggen er bijna zeven jaren tussen idee en finale vorm, het boek. Da's best een lekkere port. Geen superdrankje (want ze zijn er ouder en beter), maar zeker niet slecht. Nog beter dan die goedkope van de Aldi. Zal dat dan straks de waardering voor dit boek zijn?

Prachtig. Ik heb mezelf weer in de put gepraat. Zie je wel? Met kettingzagen spelen is gevaarlijk! Nu voel ik me ineens 'de vernietiger van dromen'. En dat zonder een druppeltje drank. Of is dat misschien het hele probleem?