Wanneer de twijfel toeslaat (schrijfperikelen 1)

De flow was er even uit. Noodgedwongen. Tenslotte moest er ook nog gewerkt worden. Dus kon ik de ene week, ter afsluiting, nog achtduizend woorden op een dag skrieven en moest ik na het weekend met vriendin en (stief)kinderen maandag weer volop aan de bak. Geen achtduizend woorden per dag, ook geen twee-, omdat ik dat zo graag wilde; zelfs geen duizend. Tenzij je de journalistieke woorden zou gaan meetellen, want dan liep ik nog steeds netjes in de pas met de gewenste wordcount.

Ik heb me voorgenomen om dit jaar iedere dag minimaal duizend woorden te schrijven. Gemiddeld. Dat betekent dat ik dan over 365 dagen (precies, in een jaar) maar liefst 365.000 woorden heb opgekrabbeld. Dat zijn vier manuscripten van ieder 90.000 woorden. Viermaal een Heksenjacht van 320 bladzijden. Kijk, daar ga ik voor!

Fantasy-idee
Terugkijkend kan ik met trots zeggen: januari heeft me gebracht wat ik hoopte. En meer! Was ik in augustus en december vorig jaar al begonnen met een tweetal nieuwe ideeën, in januari plakte ik op mijn ‘to do list’ nog maar weer een nieuw (fantasy)idee. Ik weet het: ik moet afmaken waar ik aan begin, maar ja, creativiteit is een zegen en een vloek ineen…

Hoe dan ook: dit idee, met als werktitel ‘Drakenhart’ (en soms ‘Drakenvuur’, want dat lijkt me mooier), ging als een speer. Met een productie van meer dan 40K woorden in vijf dagen schrijftijd, had ik hier een begin van een heus epos neergezet. Dacht ik.

Verschrikkelijk proza
Tussen de freelance werkzaamheden door begon ik met een stukje redactie. Zo kon ik toch met skrieven bezig zijn, zonder dat het teveel tijd zou opslokken en ten koste zou gaan van mijn freelance werk. Had ik nooit moeten doen! De twijfel sloeg me, zoals wel vaker, om het (draken)hart. Hoe kwam ik erbij te denken dat ik met een mooi nieuw idee ‘lekker bezig’ was? Was ‘lekker’ dan ineens gereduceerd tot gewoon veel woorden? Nietszeggende woorden? Bah, wat een verschrikkelijk proza!

'Zo goed ga ik nooit worden
'Soms, wanneer ik een goed boek lees, denk ik ‘zo goed ga ik nooit worden. Misschien moest ik maar stoppen met schrijven en gewoon een lezer blijven’. Op andere momenten, wanneer ik een prutboek lees en bij iedere zin denk ‘dat moet anders’, ‘dat kan ik beter’, verlang ik, ook wanneer dit beslist niet kan, naar mijn laptop. Dan wil ik de toetsen strelen en de mooiste scènes schrijven die ik maar kan bedenken.

Nu, terwijl ik mijn in-een-flow-geschreven-meer-dan-40K-woorden doornam en het van commentaar voorzag, dacht ik steeds opnieuw ‘is dit het nu? Ben je hier steeds zo enthousiast over geweest?’

Schrijven in moordend tempo
Criticasters, die mijn wordcount van een dag lezen, hebben gelijk. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Dat houd ik mezelf ook heus wel voor. Maar skrieven moet nu eenmaal in een volslagen moordend tempo. Alleen zo kan ik namelijk alles wat in me opkomt bijna net zo snel aan het papier toevertrouwen. Dan voel ik me euforisch, verkeer ik in een natuurlijke high! En tja, wanneer dan de eindredactie volgt, dan is die high natuurlijk allang weg. Dan sta ik weer met beide benen tot aan de enkels in de klei. Dan ook doodt mijn groeiende ongenoegen mijn laatste restjes euforie. Bah. Het is niet goed. Het zal nooit goed genoeg zijn. Ik heb gefaald als schrijver. Prutser!

Ben ik een perfectionist? Verre van. Denk ik. Of misschien ook weer wel. In ieder geval kan ik beter. Moet ik beter. Want buiten mijn eigen vier muren wonen de critici, de lezers, de fans. Als zij mijn nieuwste boek niet de moeite waard vinden, dan ben ik weg. Dan…

Hellup!

Boek schrijven dat je meevoert!
Nee, ik laat me niet afschrikken. Ik heb er zin in. Ik ga de uitdaging aan. Die van duizend woorden per dag, iedere dag, dit hele jaar. En met jou, lezer, ga ik ook graag de uitdaging aan. Ik ga een boek maken dat je meevoert, dat je liever niet wilt wegleggen - maar soms wel moet -, dat je doet verlangen naar de volgende pagina, steeds wanneer je er lekker voor bent gaan zitten en verder leest. Met karakters waarmee je meeleeft. Met avonturen die je voor je ogen ziet plaatsvinden. Met…

Genoeg gepraat. Ik ga skrieven!

(Wil je mij sponsoren? Dat kan. Kijk hier voor de mogelijkheden).